“Nowy biomarker pomocny w przewidywaniu skuteczności terapii anty-VEGF w cukrzycowym obrzęku plamki (DME).”
U wielu pacjentów iniekcje doszklistkowe anty-VEGF prowadzą do zmniejszenia się cukrzycowego obrzęku plamki i przywrócenia dobrej ostrości wzroku. Jednakże istnieją przypadki, w których pomimo zwalczenia obrzęku, widzenie nie poprawia się lub na odwrót pomimo utrzymywania się dużego obrzęku, ostrość wzroku jest zadziwiająco dobra. Grubość siatkówki w plamce mierzona za pomocą OCT jest niestety bardzo niedokładnym i niewłaściwym wskaźnikiem mówiącym o ewentualnym powodzeniu leczenia. Dlatego naukowcy do niedawna wciąż poszukiwali innego markera pomagającego przewidzieć wynik terapii anty-VEGF w cukrzycowym obrzęku plamki, tak aby wyselekcjonować pacjentów, którzy rzeczywiście odniosą z niej korzyść. Zespół Jennifer K. Sun z Joslin Diabetes Center w Bostonie doniósł ostatnio, że takim wskaźnikiem może być dezorganizacja wewnętrznych warstw siatkówki (DRIL – disorganization of the retinal inner layers) obserwowana w skanach SD-OCT
Wiele parametrów ocenianych w OCT było proponowanych jako czynniki rokownicze terapii anty-VEGF w tym obecność błony nasiatkówkowej, cyst śródsiatkówkowych, hiperefleksywności dołeczka, mikroaneuryzmów, przetrwałego płynu podsiatkówkowego czy zaburzeń zewnętrznych warstw siatkówki. Niestety żaden z nich nie okazał się skuteczny.
DRIL to zaburzenie, które uniemożliwia rozróżnienie i identyfikację poszczególnych warstw wewnętrznych siatkówki na skanach SD-OCT. Zespół naukowców z Bostonu badał pacjentów z cukrzycą typu 1 i typu 2, którzy cierpieli aktualnie z powodu DME lub mieli wywiad w tym kierunku. Obecność DME określano według standardów proponowanych przez Diabetic Retinopathy Clinical Research Network czyli jako grubość siatkówki w plamce (CST – central subfield thickness) w badaniu SD-OCT ≥320 μm dla mężczyzn i ≥305 μm dla kobiet. Pacjenci, którzy nie spełniali tych kryteriów musieli mieć udokumentowaną historię DME badaniami OCT lub przebytą laseroterapię siatkówki z powodu DME, aby zostać zakwalifikowanymi do badania.
Kryteria wyłączenia obejmowały przebycie operacji zaćmy w ciągu ostatnich 6 miesięcy, przymglenia uniemożliwiające uzyskanie skanów odpowiedniej jakości, przebyte zapalenie błony naczyniowej, zakrzep żyły środkowej siatkówki lub inne czynniki niezwiązane z cukrzycą negatywnie wpływające na ostrość wzroku.
Jako dobrą ostrość wzroku (VA –visual acuity) określano ≤0.14 w skali logMAR, co odpowiada ≥20/25 w skali Snellena, a jako obniżoną VA >0.14 (<20/25). DRIL był oceniany na skanach uzyskanych metodą SD-OCT na obszarze 1mm wokół dołeczka. Naukowcy zaobserwowali, że DRIL obecny na ≥50% tej powierzchni silnie koreluje z obniżoną ostrością wzroku we wszystkich oczach badanych (tych z obecnym obrzękiem i tych po jego wchłonięciu się). Ponadto zauważyli, że DRIL może się zmieniać (powiększać lub zanikać), a jego rozległość w ciągu pierwszych 4 miesięcy leczenia jest czynnikiem predykcyjnym, co do ostrości wzroku po roku obserwacji.
Na podstawie: Sun JK, Radwan SH, Soliman AZ, et al. Neural Retinal Disorganization as a Robust Marker of Visual Acuity in Current and Resolved Diabetic Macular Edema.Diabetes. 2015;64(7):2560-2570. doi:10.2337/db14-0782.
Żródło: TUTAJ
