“Postać oczna trądziku różowatego.”
Postać oczna trądziku różowatego jest przewlekłą chorobą zapalną, która może dawać rozmaite objawy. Pomimo, że powyższa choroba kojarzy nam się głównie ze zmianami skórnymi, ma również swoje manifestacje w narządzie wzroku takie jak: przewlekłe zapalenie brzegów powiek i spojówek, dysfunkcja gruczołów Meiboma, neowaskularyzacja rogówki, bliznowacenie, a nawet perforacja rogówki.
Trądzik różowaty jest chorobą występującą zwykle w przedziale wiekowym 30 – 50 lat,
z okresami remisji i nawrotów. Zmiany skórne częściej występują u kobiet niż u mężczyzn, natomiast manifestacje oczne ujawniają się z taką samą częstością w obu grupach.
Na temat etiologii trądziku różowatego istnieją różne hipotezy. Naukowcy opisują różne mechanizmy: komponentę naczyniową, w której rumień, obrzęk i teleangiektazje są spowodowane poprzez poszerzenie lub niewydolność naczyń. Inną przyczyną może być komponenta neuro-naczyniowa. Ze względu na toczące się procesy zapalne oczywistą wydaje się być składowa immunologiczna. Zakażenie Demodex może również przyczyniać się do powstawania przewlekłych procesów zapalnych poprzez uruchomienie mechanizmów immunologicznych, może też być wektorem dla innych mikroorganizmów. Naukowcy biorą pod uwagę również czynniki genetyczne i środowiskowe.
Objawy kliniczne choroby mogą mieć różną postać. Zmiany są zwykle obustronne, ale dość niespecyficzne i nierzadko nieco asymetryczne. Autorzy tekstu zwracają uwagę, że nie zaobserwowano korelacji pomiędzy nasileniem zmian skórnych, a manifestacją oczną i odwrotnie.
Pacjenci, u których można rozpoznać postać oczną trądziku różowatego skarżą się na uczucie ciała obcego, pieczenie, swędzenie, zaczerwienienie, światłowstręt i uczucie suchości oczu. Słuchając takiego wywiadu pierwsze co przychodzi na myśl, to podejrzenie zapalenia spojówek. Przez tę niespecyficzność objawów rozpoznawalność powyższej choroby jest dosyć niska. Badając przedni odcinek w lampie szczelinowej często można zaobserwować zapalenie brzegów powiek, teleangiektazje w obrębie powiek, dysfunkcję gruczołów Meiboma, grudkową reakcję spojówki, nastrzyk powierzchowny, keratopatię, neowaskularyzację rogówki, erozje, ubytki nabłonka, a nawet owrzodzenia.
U takich pacjentów można zaobserwować niestabilność filmu łzowego, znaczne skrócenie czasu przerwania filmu łzowego, punktową epiiteliopatię, nieprawidłowe wyniki testu Schrimera.
Rozpoznanie jest niezwykle trudne do postawienia, ponieważ do tej pory nie ma testu, który potwierdziłby chorobę. Podejrzenie cznej postaci trądziku różowatego można wysnuć na podstawie nawracających zapaleń powiek i spojówek, gradówek, nacieków zapalnych rogówki, ścieńczenia lub perforacji rogówki bez wywiadu w kierunku urazu gałki ocznej w przeszłości lub innych chorób mogących dawać podobne objawy.
Leczenie schorzenia zależy od nasilenia objawów. W przypadku łagodnych zmian zaleca się higienę brzegów powiek, ciepłe kompresy oraz intensywne nawilżanie.
W przypadku zapalenia brzegów powiek zaleca się stosowanie maści antybiotykowych.
Ogólna antybiotykoterapia stosowana jest w cięższych manifestacjach choroby. W terapii wskazane są tetracykliny (500 mg 2 x dziennie przez 2-3 tygodnie); doxycylina (100mg 1-2 x dziennie przez 6-12 tyg.); azytromycyna (500 mg na dzień przez trzy kolejne dni w tygodniu, podawane kolejno przez 4 tygodnie.), erytromycyna lub metronidazol. Miejscowo można stosować azytromycynę, krople steroidowe (tylko doraźnie i krótkoterminowo!) oraz cyklosporynę A (leczenie długoterminowe). W cięższych przypadkach mogą być wskazane zabiegi operacyjne.
Na podstawie: “Ocular Rosacea—a Review” Deepika Dhingra, Chintan Malhotra, Arun Kumar Jain US Ophthalmic Review, 2017;10(2):113–8 DOI: https://doi.org/10.17925/USOR.2017.10.02.113
