Pooperacyjne zapalenie wnętrza gałki ocznej – ewolucja trendów i technik.
Zmiana praktyk od czasu publikacji EVS (The Endophthalmitis Vitrectomy Study) w latach 90-tych.
Zakażenie wnętrza gałki ocznej pomimo, że zdarza się bardzo rzadko jest poważnym stanem zagrażającym utratą chorego oka. Najczęściej spowodane jest czynnikami egzogennymi np. po operacji zaćmy lub po iniekcjach wewnątrzgałkowych. Infekcja rozwija się zazwyczaj w ciągu 3 -21 dni po zabiegach. Bakterie, które najczęściej mogą wywoływać infekcję to np. koagulazo-ujemne gronkowce i paciorkowce, rzadziej drobnoustroje z rodziny Gram-ujemnych.
Naukowcy zrecenzowali 10-letnią historię przypadków endoftalmitu (758 osób) i doszli do wniosków, że patogeny gram-dodatnie powodowały 80 % infekcji gałki ocznej, na drugim miejscu znalazły się bakterie gram- ujemne, a na trzecim grzyby. Jak się okazuje dokładne badania nad występowaniem endoftalmitu są niezwykle trudne, ze względu na brak jednakowych warunków badań, różnych populacji oraz odmiennych technik chirurgicznych.
W artykule odnajdziemy analizę trendów w częstości występowania zapalenia wnętrzagałki ocznej w zależności od rodzaju operacji, obecności lub braku profilaktyki okołooperacyjnej.
Badania dotyczące witrektomii w przypadku zapalenia wnętrza gałki ocznej (EVS) udowadniały, że natychmiastowa witrektomia nie dawała znaczącej różnicy w poprawie widzenia u pacjentów z lepszą ostrością wzroku niż poczucie światła i miała tylko zastosowanie w przypadkach w których ostrość wzroku umożliwiała jedynie percepcję światła. Należy jednak pamiętać, że badania dotyczyły witrektomii przeprowadzonej starszymi metodami, więc mogą nie mieć przełożenia w odniesieniu do nowoczesnych technik powszechnie dziś stosowanych. Naukowcy są przekonani, że w czasach bezszwowej witrektomii małego cięcia (MIVS) wczesna operacja usunięcia zainfekowanego materiału oraz zanieczyszczeń ciała szklistego może dać znaczące korzyści dla pacjentów.
Preferowanymi metodami leczenia stosowanymi przez autorów artykułu jest biopsja ciała szklistego z iniekcją antybiotyku. Najczęściej stosowane są ceftazydym i wankomycyna, w przypadku pacjentów uczulonych na penicylinę można rozważyć podanie amikacyny. Dodatkowo w razie potrzeby stosuje się dexamethason. Jeśli nie ma poprawy po 48-72 h przeprowadza się ppVE z użyciem 5 trokarów.
W badanich EVS nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w końcowej ostrości wzroku ani przejrzystości ośrodków pomiędzy pacjentami, którzy otrzymali ogólnoustrojową antybiotykoterapię, a osobami u których nie zastosowano takiego leczenia. Jednakże badania te były przeprowadzone przed erą fluorochinolonów 4- tej generacji (np. moksyfloksacyny), które bardzo dobrze penetrują do wnętrza gałki ocznej, dają dobre efekty oraz poszerzają spektrum ochrony chorego oka.
Na podstawie: Postoperative Infectious Endophthalmitis: Evolving Trends and Techniques. David R. P. Almeida, MD, MBA, PhD, and Eric K. Chin, MD. Retina Today, SEPTEMBER 2016
Artykuł źródłowy znajduje się pod adresem LINK
