“Wirus ZIKA w wydzielinach z worka spojówkowego – opis serii przypadków.”
Wirus ZIKA (ZIKV), wirus z rodzaju Flavivirus, z rodziny Flaviviridae. Należy więc do grupy RNA wirusów. Przenoszony jest przez komary. Pochodzi z Afryki, jednak rozprzestrzenił się w Azji, Ameryce, Europie. Jego materiał genetyczny obejmuje 10794 reszty nukleotydowe położone na nici kodującej. Po raz pierwszy zsekwencjonowali go w 2007 Kuno i Chang. Występuje pojedyncza ramka odczytu, na końcach 5′ i 3′ leżą nieulegające translacji regiony flankujące. Region 5′ zawiera 106 reszt nukleotydowych, natomiast region 3′ obejmuje 428 reszt nukleotydowych.
Materiał genetyczny koduje 3419 reszt aminoacylowych. Translacja prowadzi do powstania łańcucha poliproteinowego, z którego wycinane są następnie trzy białka strukturalne. Białko C bierze swą nazwę od kapsydu wirionu (capsid), prM jest białkiem błonowym (premembrane/membrane), E czerpie nazwę od osłonki (envelope). Liczą sobie one odpowiednio 122, 178 i 500 reszt aminoacylowych. Oprócz nich powstaje
7 białek niestrukturalnych. Oznacza się je NS1 (342 reszty aminokwasowe), NS2A (226 aa), NS2B (130 aa), NS3 (617 aa), NS4A (127 aa), 2K (23 aa), NS4B (252 aa) i
NS5 (902 aa). To ostatnie posłużyło badaczom do wyróżnienia różnych linii wirusa.
Infekcja wirusem zazwyczaj cechuje się przebiegiem bezobjawowym lub samoograniczającym. Niekiedy występują objawy grypopodobne, wysypka. Zakażenie w ciąży może wiązać się z małogłowiem oraz syndromem Guillain-Barré. Do tej pory nie jest wyjaśniono czy zmiany oczne u noworodków matek zakażonych ZIKV spowodowane są mikrocefalią, czy bezpośrednio wirusem ZIKA.
W artykule opublikowanym na łamach JAMA Ophthalmology autorzy z Guangdong w Chinach przedstawiają metodę wykrycia ZIKV z posiewu z worka spojówkowego. W badaniu pobrane zostały posiewy z worka spojówkowego od 6 pacjentów z potwierdzonym przez rRT-PCR zakażeniem ZIKV. W rRT-PCR stężenie wirusa wynosiło od 9.9 × 102 do 2.31 × 106 kopii/mL. RNA wirus ZIKA wykrywane było do 5 dni po wystąpieniu objawów, natomiast w pięciu przypadkach obecność wirusa w wymazie z worka spojówkowego można było wykryć także w dniu siódmym. W tym miejscu należy zaznaczyć , iż wymazem z worka spojówkowego nie należy zastępować standardowych metod wykrywania wirusa. Badanie to wskazuję, jednak na nieznaną dotąd obecność wirusa ZIKA w wydzielinach z worka spojówkowego, co może mieć wpływ na nowe drogi transmisji zakażeń. Dalsze badania epidemiologiczne są niezbędne.
Na podstawie: Sun J, Wu D, Zhong H, et al. Presence of Zika Virus in Conjunctival Fluid. JAMA Ophthalmol. Published online September 15, 2016. doi:10.1001/jamaophthalmol.2016.3417.
Artykuł źródłowy znajduje się pod adresem LINK
