“Jak wybrać najlepszą procedurę Cross–linking (CXL).”
Cross – linking jest to jeden z zabiegów należących do niechirurgicznych metod korekcji wzroku, pozwala na leczenie np. postępującego stożka rogówki. Procedura polega na wykorzystaniu światła UV I fotosensybilizatora do wzmocnienia wiązań chemicznych rogówki. Technika ta od późnych lat 90tych, czyli od momentu kiedy została przedstawiona światowi okulistycznemu stała się złotym standardem leczenia ektazji rogówki. Pierwszy protokół tzw. Protokół Dresdeński polegał na znieczuleniu oka, usunięciu centralnej części nabłonka rogówki 8-10 mm, zaaplikowaniu roztworu ryboflawiny na 30 minut przed napromieniowaniem i w 5-minutowych odstępach czasowych podczas trwania 30 minutowej ekspozycji promieniem ultrafioletowym 3mW/cm2 o długości fali 365 nm. Po takim leczeniu stosowano antybiotyki miejscowo oraz miękką soczewkę ochronną. Powyższa laserowa metoda leczenia doczekała się wielu modyfikacji, co sprawia trudności w wyborze odpowiedniego protokołu. Dwie najważniejsze modyfikacje to tzw. transepitelialny (epi-on) CXL i przyspieszone CXL.
W 2009 roku nastąpił znaczny postęp i modyfikacja pozwoliła na przeprowadzenie procedury CXL bez usuwania nabłonka rogówki. Na początku nasycenie zrębu rogówki ryboflawiną było słabe, ale w następnych latach dzięki zastosowaniu jonoforezy udało się osiągnąć stężenia prawie takie jak poziomy w klasycznych zabiegach. Niestety wyniki kliniczne uzyskane z przeznabłonkowego CXL nie były wystarczająco zadowalające. Druga ważna modyfikacja podstawowego protokołu to skrócenie czasu trwania zabiegu. Zanim przeprowadzone zostały badania kliniczne na rynek weszło wiele urządzeń w technologii pozwalającej na przeprowadzenie przyspieszonego CXL. Jak się okazało pod koniec 2015 roku, naświetlanie promieniem UVA 9 mW/cm2 przez 10 minut hamuje progresję stożka, natomiast 5 minut promieniem 18 mW/cm2 nie daje stabilizacji ektazji.
Jak zauważa autor tekstu ważnym czynnikiem, który może sprawiać, że powyższe procedury są rozczarowujące jest tlen. Naukowcy przeprowadzili eksperyment, w którym próbowano wykonać CXL na świńskich oczach w komorze wypełnionej helem. Jak się okazało bez tlenu nie udało się przeprowadzić reakcji prowadzącej do CXL. Oznacza to, że w przypadku transepitelialnego CXL sama ryboflawina nie wystarcza, a nienaruszony nabłonek pochłania tyle tlenu, że nie pozwala na reakcję prowadzącą do CXL. To samo może dotyczyć przyspieszonego CXL, aby uzyskać sieciowanie włókien kolagenowych w rogówce musi być odpowiednia ilość tlenu. Standardowy protokół Dresdeński pozwala na uzupełnianie zasobów tlenu, podczas gdy przyspieszona procedura wymaga większych nakładów w krótszym czasie, co powoduje jego szybkie zużycie.
Dobór odpowiedniej metody nie jest łatwy. Każdy chciałby zaproponować pacjentowi jak najsprawniejszą metodę leczenia. Jak w każdych procedurach liczą się wyniki, które powinny być dobre. Jak zauważa autor tekstu natury nie da się oszukać i na razie nie ma możliwości przeprowadzenia szybszego naświetlania. Dlatego szwajcarscy specjaliści zalecają stosowanie naświetlania 9 mW / cm2, przez 10 minut, stosując stałe światło w postępowaniu epi-off.
Pełna treść artykułu TUTAJ
Na podstawie: Na podstawie: “How to Choose the Best Cross-linking Procedure in 2016” Nikki Hafezi, Farhad Hafezi European Ophthalmic Review, 2015;9(2):98–9 DOI: http://doi.org/10.17925/EOR.2015.09.02.98
